Kaikua edo euskal jaka izan da, belaunaldiz belaunaldi, Euskal Herriko arrantzale eta baserritarrek gehien erabili izan duten berokia, euskal amamek eskuz egin ohi zutena.
Beroki hauek egiteko, normalean ardi-artilea erabiltzen zen, material honen ezaugarri ikusgarriak aprobetxatuz, biodegradagarria eta jasangarria da, neguan lehor eta bero mantentzen zaituen tenperaturaren erregulatzaile naturala da.
Kolorerik klasikoenak, kaiku berdea koadro beltzekin, kaiku gorria koadro beltzekin eta kaiku grisa dira.
Gaur egun jantzi hau oso erabilia da euskal ezkontza tradizionaletan eta Santa Ageda bezalako ospakizunetan otsailaren 5ean.
Ohitura da hainbat abesbatza eta koadrila atez ate abesten joatea, makila edo makila batekin lurrean kolpeak emanez, koplen konpasa eramateko, otsailean iparraldean, eguraldia euritsua eta, oro har, hotza da, kaikua eta mendizalea abesbatzak osatzen dituzten koadrilek janzten dituzten jantzi tradizionalen zati dira.

Gaur egun, ehungintzak ahalegin handiak egiten ditu ezaugarri perfektuak dituzten ehunak fabrikatzeko, biodegradagarriak izateaz gain.

Euskal Herrian, antzinatik, Linotik eratorritako ehuna erabili izan da euskal jantzi tradizionalak egiteko, hala nola baserritarrentzako blusak, baserritarrentzako alkandorak, euskal jantzientzako zapiak, baserritarrentzako galtzak, baserritarrentzako pololoak, ia lihoa euskal jantzi tradizional guztietan egon da.
Ehun honen propietateak ukimen hotza, beroarekiko erresistentzia eta gehiagotan garbitu ahala leunago bihurtzeko gaitasuna dira.

Lihoa lihoaren zurtoinaz landatzen da, klima berorik behar ez duena, eta lehorte eta intsektuekiko oso erresistentea dena.

Euskal jantzia beste herriekin konparatuz ez dute modelo konkretu bakarra erabiltzen, baizik eta beste euskal jantzi ezberdinak dira baina hala ere, beraien artean ezaugarri bardinak dituzte.

Euskal Herriko laneko arropa gehien erabiltzen den ehuna, zalantzarik gabe, mahonezko ehuna izan da, nahiko merkea eta oso erresistentea den ehuna, batez ere Bergarako Euskal Herrian.